انتظار تلخ است ، خیلی تلخ ، حتی تلخ تر از مرگ . انتظار تلخ است تلخ تر

 از جان دادن ، تلخ تر از زنده بودن و تلخ تر از تمام تلخی های این کره ی

خاکیست . اما تلخی ها پایدار نیستند . حتی مرگ هم با گذشت زمان از یاد ها

میرود و کم کم جایش را به شیرینی می دهد . اما انتظار با از یاد رفتن شیرین

 نمی شود بلکه وقتی تلخی اش را از دست می دهد که در یاد ها پر رنگ شود،

 وقتی که همه منتظر باشند . انتظار تنها وقتی شیرین می شود که دیگر انتظار

 نیست . انتظار تنها با آمدن او ، با آمدن یار غائب شیرین خواهد شد و بس .

نوشته شده در چهارشنبه 90/10/14ساعت 6:0 عصر توسط سکوت پر سر وصدا قاصدک ها ( ) |