صدای پای انتظار
زخم شب می شد کبود نه پر مرغی هوای صاف را می سود نه صدای پای من همچون دگر شب ها ضربه ای بر ضربه می افزود. تا بسازم گرد خود دیواره ای سر سخت و پا برجای سنگ های سخت و سنگین را برهنه ای از نگاهم هر چه می آید به چشمان پست روز و شب ها رفت نه خیال رفته ها می داد آزارم نقش های تیره می انگیخت و به رنگ دود طرح ها از اهرمن می ریخت. تا شبی مانند شب های دگر خاموش بی صدا از پا در آمد پیکر دیوار WALL The wound of night was turning pale The wound of night was turning pale In the desert that I was marching, Neither a bird’s wing disturbed the clear air Nor the sound of my footsteps like other nights Added to the sound of my former steps. To raise a solid and firm wall around me I brought from distance, rocks solid and heavy, bare footed. I built a lofty wall in that place To hide everything that to my eye was base And to shut the passage to attacking giants That in my mind I had visualized. Days and nights rolled on. I was stalled exhausted by my labor, Neither regret kindled the fire of sweet hope in my veins Nor my bygone recollections bothered me. But behind the wall my fancy Was building dark images of giants. And in smoke color He designed outlines of devil Until one night like other silent nights, The whole wall crumbled down And my regret was mixed with surprise.
در بیابانی که من بودم
با خود آوردم ز راهی دور
ساختم دیوار سنگین بلندی تا بپوشاند
و ببندد راه را بر حمله غولان
که خیالم رنگ هستی را به پیکرهایشان می بست.
من بجا ماندم در این سو ، شسته دیگر دست از کارم
نه مرا حسرت به رگ ها می دوانید آرزویی خوش
لیک پندارم، پس دیوار
حسرتی با حیرتی آمیخت.
| Design By : Pars Skin |
