دیرگاهی است که در این تنهایی
 
رنگ خاموشی در طرح لب است
 
بانگی از دور مرا می‌خواند
 
لیک پاهایم در قیر شب است
 
رخنه‌ای نیست در این تاریکی
 
در و دیوار به هم پیوسته
 
سایه‌ای لغزد اگر روی زمین
 
نقش وهمی است ز بندی رسته
 
نفس آدم‌ها
 
سر بسر افسرده است
 
روزگاری است در این گوشه پژمرده هوا
 
هر نشاطی مرده است

دست جادویی شب
 
در به روی من و غم می‌بندد
 
می‌کنم هر چه تلاش

او به من می خندد
 
نقش‌هایی که کشیدم در روز

شب ز راه آمد و با دود اندود
 
طرح‌هایی که فکندم در شب

روز پیدا شد و با پنبه زدود
 
دیرگاهی است که چون من همه را
 
رنگ خاموشی در طرح لب است
 
جنبشی نیست در این خاموشی
 
دست‌ها پاها در قیر شب است .

نوشته شده در جمعه 90/7/1ساعت 9:59 عصر توسط سکوت پر سر وصدا قاصدک ها ( ) |